معنی اسب آموز در لغت نامه دهخدا

رایض. رائض. (مهذب الاسماء)، آرمیدن. (منتهی الارب). آسایش کردن. آرام و قرار گرفتن. خواب کردن، خوابانیدن. ارقاد

معنی اسب آموز - جستجوی لغت در جدول جو

اسب آموز

لغت نامه دهخدا

اسب آموز

فرهنگ لغت هوشیار

ادب آموز

آنکه علم ادب درس می دهد، آنکه درس ادب و اخلاق می دهد، استاد، معلم، کسی که ادب فرامی گیرد، شاگرد، متعلم

فرهنگ فارسی عمید

دست آموز

جانور وحشی که تربیت یافته و با صاحبش انس گرفته باشد

فرهنگ فارسی عمید

ادب آموز

ادیب. (نصاب). استاد. معلم:
ادیب را ادب آموز دان، ادب فرهنگ.
(نصاب).

لغت نامه دهخدا

غیب آموز

(بِهْ)

آنکه غیب آموزد. غیب آموزنده. رجوع به غیب شود:
بر آن رهبان دیر افتاد راهش
که دانا خواند غیب آموز شاهش.
نظامی

لغت نامه دهخدا

شب آموز

(اَ جُمْ)

آموزنده بشب. که شب هنگام تعلیم گیرد. فراگیرنده به شب. آنکه درشب بیاموزد و تعلیم گیرد، آنکه در شب تعلیم دهد، در تداول عامه، زن که شب به شوی خود بد کسان شوی خود گوید. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا